تنهایی

تنهایی خیلی درد بدیه ! آدم رو عذاب میده و میسوزونه.
مخصوصا وقتی ظاهرا سرت شلوغ باشه ولی اگر یه خورده عمیق نگاه کنی میبینی که خیلی تنها هستی...! میبینی که همه ظاهرا همراز و همدمت هستن ولی از پشت بهت خنجر میزنن.بعضی ها متوجه این میشن ولی ازش فرار میکنن و خودشون رو به بی خیالی میزنن(خوش به حالشون) ولی معضی ها هستن که نمی تونن این رو تحمل کنن و دربارش فکر میکنن و خوشون رو سرزنش میکنن.
آره منم میگم خوش به حال اونایی که میتونن بی خیال بشن و از این موضوع به این مهمی به راحتی بگذرن

حالا به نظر شما اونایی که نمی تونن باید چی کار کنن؟!
باید آتیش بگیرن و عذاب بکشن؟
باید حسرت بقیه رو بخورن؟
باید...؟!

حتماً میگید باید کسی رو پیدا کنه که اون رو از تنهایی در بیاره آره؟!
درسته ولی کی رو پیدا کنه که به این چیزها فکر کرده باشه؟ کی رو پیدا کنه که جنسش خراب نباشه و یه دوست خوب و یه همدم واقعی باشه؟
همش سوال شد...! آره زندگی همش پر از سوالاتیه که آدم نمی دونه از کی بپرسه؟! اگر هم کسی جواب بده با توجه به ذهنیات خودش جواب میده ولی جواب ما رو که دنبالش هستیم رو نمیده!!!!
آخه چرا بعضی از ما نمیتونیم بی خیال بشیم و راحت زندگیمون رو بکنیم؟!