پژواکِ لحظه‌های تنهایی

میدونی؛
تند نوشتن رو از فرشته‌ی روی
شونه‌ی چپم یاد گرفتم و
مگس پروندن رو از فرشته‌ی روی
شونه‌ی راستم.

_{/از این که زندگیم شده حفظ ظاهر
متنفرم، کافی‌ ِ یه خرده ازم حرف
بکشی تا باطن پستم رو دریابی.
/من هیچ وقت مزه‌ی ما گفتن رو
نچشیدم! خوش به‌حال تو.
/این پژواکِ لحظه‌های تنهایی ِ منه
که میام از تو مینویسم.
/ریسک!؟‌ اون هم درباره تو!؟
نمی‌کنم، زمان می‌گذرد...
/از جواب‌های سردت می‌تونم
فکرت رو بخونم، تو همونی که
هیچ‌وقت به من فکر نکردی.
/برای ریسدن به تو واکنش‌های از
خودم نشون میدم، تو رو آزار میدم
نشانه‌ی خوبی برای علاقه نیست؟!
/تو رو می‌سپارم به خدا؛
به کسی که شایسته‌ات هست برسی.}